Το Δυαράκι του Δευτέρου,
δεν κοσμεί απλώς μέσα στο χρόνο, κάποια πτυχή της μικροαστικής γραφικότητας, έλκει κουβέντες ηλιόλουστες, που αψηφούν τη μιζέρια, μας κάνει επίσης θερμούς φίλους της νοσταλγίας και υπηρέτες της, στην αναπόληση μιας κοσμοσυρροής, μιάς κατοίκησης, όπου ο άνθρωπος πάνω απ' όλα, αιχμαλωτίζεται από τα πρόσωπα, και τις ποιότητές τους.